سرزمین غربت

آن شب،آن شب...

در آن هوای ابری،بی نور ستارگان نمی دانستم ،هیچ نمی دانستم جز سرنوشت شوم
بی نور ستارگان راه را گم کرده بودم، درها پشت سر هم به روی من بسته می شدند،

آسمان هر لحظه تیره تر می گشت،خورشید دلم در حال غروب بود...

در آن تاریکی به دنبال نور می گشتم،نوری خیالی
فکر می کردم نوری هست ولی بعد فهمیدم که من خورشید پرستم و نور فقط توهم است
دل من،دنیای من

چقدر بد که روشنایی توهم است

چقدر بد که من خورشید پرستم و به روشنایی خورشید معتقدم 
زیر سایه در تاریکی شب فقط دویدم 

دویدم و دویدم
ولی دیگر دیر شده بود
او رفته و من تنهای تنها
من زادگاهم غربت بود، تنها به دنیا آمده بودم
و در آن تنهایی فقط و فقط غم دیدم

چرا تنها یاور من غم؟

چر شادی نه؟

چرا ....

سرزمین غربت،سرزمین جدایی ها

بی پناه گاه

بی عشق

بی یار و بی یاور

...

باز از خود می پرسم چرا؟

اینجا،من ...

اینجا صدای درد می دهد

اینجا بوی مرداب می اید

اینجا صدای پای کودک بی مادر می اید

اینجا پر است از صداهای سکوت

اینجا صدای شکستن دل می اید

اینجا صدای خنده های اجباری می اید

زیر بارون،عشق و اشک،خنده های بی انتها،ناله های بی پایان...

همه و همه مرا در هم می شکنند

کاش به دنیا نمی امدم و دنیا را نمی دیدم

کاش دنیا نبود و من هم نبودم

کاش زیر باران خیس نمی شدم

کاش ...

من همه درد بودم انگاه که به دنیا امدم،

انگاه که دست و پا زدم و انگاه که رنگ زمانه به خود گرفتم...

ماه محرم

ز بس عقده در گلو دارد دلم                       به زانوی غم سر گذارد دلم

چنان داغدار توام روز و شب                   که خونابه از دیده بارد دلم

تو را ای خدایی ترین آرزو                      به دست خدا می‌سپارد دلم

تو رفتی ولی یاد تو ماندنی است                پس از تو چنین می‌نگارد دلم

اسیرم اسیر غم عشق تو                          سر کوی تو خانه دارد دلم

                                                                                         عباس براتی پور

فرا رسیدن ماه محرم رو به همه ی دوستان تسلیت عرض می نمایم.